شورِ شیرین

کلمه به کلمه آن نور است. همواره روشنی بخش بوده و هست. نازل کننـده آن هم به صراحت نور بودن آن را بیان می‌کند. ¹  آیات آن تفسیر دارد و تأویل. تفسیر کردن صحیح و به تأویل بردن حقیقی آیات پربرکت آن فقط از حضرات آل الله ـ علیهم صلوات الله ـ برمی‌آید؛ چرا که ایشان درهای ایمان و اسرار خدای رحماننـد.²

بعد از خداونـد منـان جز آل الله ـ علیهم صلوات الله ـ کسی إشراف تمام و کمال به قرآن ندارد و نخـواهد داشت. شاید این مسأله بیانــگر این باشد که قرآن کریم بدون تمسک و توسل به وجود نازنین ائمه معصومیـن ـ علیهم السلام ـ به تنـهایی راه نجات نیست. دلیل این مطلب حدیث جناب رسول الله ـ صلی الله علیه و آله ـ هست که می‌فرماینـد: من دو چیز گران‌بها براى شما به یادگار می‌گذارم: کتاب خدا و عترت خود، أهل بیتم؛ تا وقتى که آن دو در کنار حوض بر من وارد شوند از هم جدا نمى‏شوند، اگر دست به دامن آن دو شوید هرگز گمراه نخواهید شد.³

آنـچه در کنار اعتقاد حقیقی به قرآن کریم نیاز است، قبول قلبیِ ولایت حضرات آل الله ـ علیهم صلوات الله ـ  و تمسک همیشگی به آنـها است. به طور حتم ولایت الهی ایشان نعمتـی از سوی خداوند منان بر ما می‌باشد که خداوند در روز قیامت از آن و چـگونگی برخورد ما با آن، از ما سوال می‌کنـد. خداوند منان می‌فرماید: ثُمَّ لَتُسْئَلُنَّ یَوْمَئِذٍ عَنِ النَّعِیمِ.⁴(سپس شما در آن روز بی‌شک از بخشش و نعمت ـ خدا در دنیا ـ بازخواست خواهید شد).

عالم آل محمـد، حضرت علی‌بن‌موسی الرضا ـ علیه السلام ـ در مجلسی که پیرامون این آیه بحث می‌شد فرمودند: پدرم برایم نقل کرد که جدم امام صادق ـ علیه السلام ـ  در برابر کسانی که قصد تفسیر نادرست این آیه را داشتنـد فرمودند: مراد از این نَعیم، دوستى و ولایت ما اهل بیت است. خداوند از آن در قیامت باز خواست خواهد کرد. خداوند پس از پرسش از توحید و نبوّت، بندگان را از مسأله‌ی ولایت ما بازجوئى خواهد کرد، زیرا بنده اگر از عهده‌ی این سؤال برآید و به آن وفا کرده باشد، این امر او را به نعیم جاودانه بهشت می‌رساند.⁵