شورِ شیرین

پسرم! همانا تو را به ترس از خدا سفارش می کنم که پیوسته در فرمان او باشی و دلت را با یاد خدا زنده کنی و به ریـسمان  او چنگ زنـی؛ چه وسیله ای مطمئن تر از رابطه تو با خداست، اگر سر رشته ی این ارتباط را در دست گیری ؟!

دلت را با پذیرفتن نصیحتِ نیکو زنده کن، با بی اعتنائـی به حرام هوای نفس را بمیـران، جان را با یقین نیرومند کن و با نور حکمت به آن نورانیت بـبخش. دلت را با یاد مرگ آرام کن و به نابودی از او اعتراف بگـیر و همچنین با بررسی تحولات دنـیا به او آگاهی بـبخش؛ از دگرگونـی های روزگار و زشتی های گردش شب و روز او را بترسان، تاریخ گذشتگان را به او عرضه کن و آنچه بر سر پیشینـیان آمده است به یادش بیـاور.

در دیار و آثارِ ویرانِ کسانی که پیش از تو رفتـه اند گردش کرده و اندیشه کن که آنـها چه کردند؟! از کجا کوچ کرده و در کـجا فرود آمدند؟! از جمع دوستـان جدا و به دیار غربت سفر کردند. جایـگاه آینده را آباد کن، آخرت را به دنـیا نـفروش و آنچه نمی دانـی نـگو. آنچه بر تو لازم نیست به زبان نیاور و در راهی که از گمراهی اش می ترسی  قدم نـگذار؛ چرا که خودداری به هنـگام سرگردانی و گمراهی بهتـر از سقوط در تباهـی هاست.¹

مناسبت نوشت

ـ هشتـم شوال فقط سالروز تخریب حرم ائمه غریب بقیـع نیست؛ علاوه بر آن یادآور حمله به خانه ای است که حرمِ ملائـکه برای نزول و صعود بود. خانه ای که عصمت ِ اهل آن خانه بر عالمیان هویدا بود. خانه ای که سزاوار طواف بود؛ به خاطر وجود فاطمه و فرزندانش در آنـجا.

ـ آزاده ها اسیر نبـودند که با آزادی از اسارت به آنـها بگوینـد آزاده؛ آزاد از اسارت هوای نفس بودند که آزاده نام گرفتنـد. هنوز می شود آزاده شد، برای آزاده شدن باید از مملکت نفس خبیث گریزان بود.

بازنــشر در :   بــچه های قلم  ـ  تو بنــویس  ـ  مفــید نیــوز  ـ   فرهنـگ نیــوز  ـ   حرف تــو  ـ