شورِ شیرین

خورشید متعجبانه می تابیـد. با همه‌ی درخشش محـو چیزی شده بود. از روزنـه‌ای در یک کوه، نوری به بلندای ملکوت پرتو افکنـی می‌کرد. ناگهان محمـد ـ صلی الله علیه و آله ـ در حالی که لباس نبوت را با شرافت خاتمیتش به تن کرده بود از غار حرا خارج ‌شد. با خروجش از آنجا بشارتی به قلب‌ها داده می‌شد که کفر، نفاق و بت‌پرستی نیز از قلوب خارج می‌شود؛ چرا که او خودش مدت‌ها بعد از این واقعـه الهی و میمـون فرمود: من مبعوث شدم تا مکارم و محاسن اخلاق را تمام کنـم.¹

بعد از آنـکه سلسله نبوت و پیامبـری در وجـود مبارک جناب رسول الله ـ صلی الله علیه و آله ـ ختم شد و مردمِ زمان به این حقیقت پی بردنـد به حکمت خداوندی می‌بایست برای امت رهبـر و هدایتـگر معیـن شود تا مردم بعد از پیامبـر گمراه نشوند. پیامبر ـ صلی الله علیه و آله ـ که دلسوز امت بوده و به فرموده‌ی خود، پدر این امت محسوب می‌شدند² بر آن شدند تا تکلیفی را که خداوند بر وجود نازنینش قرار داده بود اجرایی کند و آن تلکیف چیزی نبـود جز اعلان پذیرفتن ولایت الهی گونـه³ علی ـ علیه السلام ـ بعد از خودش.

اگر سیـری در بیانات گهربار حضرات آل الله ـ علیهم صلوات الله ـ داشته باشیم به این نـکته برمی‌خوریم که بین ختم نبوت و آغاز امامت رابطه‌ی تنگاتنگی وجـود دارد که ایشان بارها به آن تصریح داشته‌اند. اهمیت این ارتباط به گونه‌ای می‌باشد که حتی تمام پیامبـران قبل از حضرت محمـد ـ صلی الله علیه و آله ـ هم در آن حضور داشتـه‌اند. وجود پیامبران در این ارتباط (ختم نبوت و آغاز امامت) را از بیـان گهـربار امام صادق ـ علیه السلام ـ در می‌یابیم که می فرماینـد: خداوند هیچ پیامبر و رسولى را مبعوث‏ نـکرد مگر اینـکه از او پیمان گرفت به رسالت حضرت محمّد و امامت حضرت علی ـ صلی الله علیهما و آلهما ـ.⁴

به تحقیق اگر ارتباطی بین ختم نبوت و آغاز امامت نبود خداوند منّان دلیلی نداشت که از تمام پیامبران و رُسُل به طور همزمان از رسالت پیامبر ـ صلی الله علیه و آله ـ و امامت جانشینش امام علی ـ علیه السلام ‌ـ پیمان بـگیرد.