شورِ شیرین

مردم در دنیا دو دسته ‏اند، یکى آن کس که در دنیا براى دنیا کار کرد، و دنیا او را از آخرتش بازداشت، بر بازماندگانش از تهیدستى هراسان، و از تهیدستى‌اش در امان است؛ پس زندگى‌اش را در راه سود دیگران از دست می دهد.

و دیگرى آن که در دنیا براى آخرت کار می کند و نعمت‏هاى دنیا هم بدون تلاش به او روى می آورد، پس بهره‌ی هر دو جهان را چشیده و مالک هر دو جهان می شود. با آبرومندى در پیشگاه خدا صبح می کند و حاجتى را از خدا درخواست نمی کند مـگر آنـکه حاجت‌روا مـی ‏شود.

نهج البـلاغه ـ حکمت 269 ـ ترجـمه مرحوم دشتـی.

ثبـت بقیــع در سازمان یونــسکو