شورِ شیرین

چشم به راهش از کوچه‌ی ایام بودیم که خودش را نشان دهد. آمدنش را با شوق به یکدیـگر نوید می‌دادیم. آمد؛ مهمانـمان شد، تا یادم نرفته در گوشی بـگویم که در اصل ما مهمان او هستیِم. آمد تا سفره‌ی دلمان را سرشار از معرفت کند؛ آمد تا برکت را به وجود ناقابل‌مان ارزانی کند. حالا ما هستیـم و این رمضان المبارکـی که از لحظه‌های آغاز تا دقایق پایانی‌اش برکت است و برکت .

 صحیفه مبارکه سجادیه را ورق زدم تا راز و نیـاز امام سـجاد ـ علیه السلام ـ را درباره رمضان المبارک بدانـم. " سپاس مخصوص خداوندی است که ... ما را در راه احسانش پیش بـُرد تا به لطف او به سوی رضوانش حرکت کنیـم. ستایش مخصوص خداوندی است که یکی از راه‌های رضوانش را ماه خودش، ماه رمضان قرار داد." ¹  تا خدا لطفش را عرضه نـکند هیچ کس رضوانش را درک نمی‌کند؛ هر قدر هم که بـخواهد خم و راست شود.!

رضایت الهی چیست که خدا از بهشت برین و نعمت‌های تمام نـشدنی‌اش و از جاودانگی افراد مؤمن در آن ارزش بیشتری برایش قائل است و می‌فرماید:" و رضوانٌ مِنَ اللَّهِ أَکْبَر "؛ حال آنـکه از رضوان الهی به پیروزی بزرگ یاد می‌شود.² اولین قدم برای به دست آوردن رضایت خدا طلب آمرزش از اوست. تا گناه و معصیت جزء امور روزانه‌ی انسان باشد چشم انداز آینده‌اش خواری و مذلت است. گناه جنایتـی است که درون آدمی را به گونه‌ای می‌میراند که فهم حقایق الهی و ولائی برایش ناممکن می‌شود³ و پیروزی در کارها را به شکست تبدیل می‌کند. به فرموده‌ی امام علی ـ علیه السلام ـ تنـها راه رستگاری تـقوا است؛⁴ چه در دنیا و چه در آخرت.