شورِ شیرین

 قرآن و اهل بیت ـ علیهم السلام ـ مانند دو بال پرنده ای هستند که اگر هر دو یا یکی از آنها نباشد پرواز به سوی سعادت و کمال انسانی امکان پذیر نخواهد بود. معادله ی قرآن منهای اهل بیت ـ علیهم السلام ـ واهل بیت ـ علیهم السلام ـ  جدای از قرآن در قاموس شیعه معنا ندارد.هر جا سخن از اهل بیت ـ علیهم السلام ـ باشد پشتوانه ی آن کلام وحی است و اگر سخن از وحی است مفسر و ترجمانی همانند اهل بیت ـ علیهم السلام ـ را می طلبد.

حضرت رسول الله  ـ صلی الله علیه و آله ـ فرمودند: هُم معَ القرآنِ و القرآنِ معهم، لایُفارِقونَه و لا یُفارِقُهم / آنان (اهل بیت) همراه قرآنند و قرآن نیز همراه آنان ، از قرآن جدا نمی شوند و قرآن نیز از آنان جدا نمی شود.

هر دو جلوه ای از رحمت بی پایان الهی ، منادی انسانیت ، عدالت ، زندگی شرافتمندانه و سعادتمندانه هستند.و اما قضاوت با شما خواننده ی گرامی:

ـ آیا حسین ـ علیه السلام ـ که به فرموده ی حضرت رسول الله ـ صلی الله علیه و آله ـ با قرآن عجین است و جز راه حق را نمی پیماید سزاوار چنین رفتار وحشیانه ای بود که کوفیان با او و اهل و عیال او کردند ؟

ـ آیا حسین ـ علیه السلام ـ دردانه و بهجت قلب رسول الله ـ صلی الله علیه وآله ـ و خامس آل کساء نبودند ؟ مگر خلق آن زمان حدیث شریف کساء را مکرراً نشنیده بودند ؟ مگر در این حدیث شریف جناب رسول الله ـ صلی الله علیه و آله ـ ، حسین ـ علیه السلام ـ را نور چشم و میوه قلب خویش خطاب نکرده بودند ؟

پس چه امری موجب پدیدار شدن ماجرای دردناک کربلا شد ؟ چه دلیلی باعث شد که عمربن سعد ملعون در روز عاشورا خطاب به لشکریان خود بگوید: (شاهد باشید و به ابن زیاد ملعون بگویید کهاولین تیری که به سوی حسین ـ علیه السلام ـ و حسینیان پرتاب شد از سوی من بود) ؟ مگر عمر بن سعد ملعون پدر و برادر حسین ـ علیه السلام ـ را درک نکرده و به مقام والای ایشان واقف نبود ؟

چیزی جز دنیا طلبی و فزون خواهی گریبان این قوم سفاک را گرفته و به قعرِ سَقَر (جهنم) فرستاد ؟ آنگاه که ابن زیاد ملعون به عمر بن سعد ملعون گفت:در صورتی فرمانروایی مُلک ری را به تو اعطا می کنم که با حسین ـ علیه السلام ـ از درِ جنگ وارد شوی و کشته ی او را برای من بیاوری.

عمر بن سعد ملعون چه کرد ؟ دنیا را خرید و جهنم نیز در پی آن . . .

امید که چنین واقعه ای برای ما رخ ندهد. آنگاه که از امام زمان خویش دعوت کنیم و برای عرض ادب به محضرشان لحظه شماری کنیم ولی زمانی که به دیدار ایشان نائل گشتیم اربابمان را در حالی که نیازمند یاری است تنها گذارده و به دنبال منافع خویش رهسپار شویم.

مثل آن قوم شَقی و دَنی که حتی به پیراهن چاک چاک و کهنه حسین ـ علیه السلام ـ رحم نکرده و حتی آن را به غارت بردند. مثل آن جمعیت خبیث و حرام زاده که درون خود را مملو از حرام کرده بودند به طوری که دیگر کلام الهی امام زمانشان حسین ـ علیه السلام ـ در قلب شان اثر نمی کرد. چرا که حرام ریز و درشت وجودشان را با خود پیوند زده بود و مُلکِ وجودی آنها را به تصاحب خود درآورده بود.

آری؛ آنچه حادثه ی کربلا را به وجود آورد دنیا طلبی بود که موجب گرایش به لقمه ی حرام گردید. تا آنجا که حضرت اباعبدالله الحسین ـ علیه السلام ـ نیز در روز عاشورا به این مسأله تصریح می کنند. ( مُلِأت بُطونَکم مِنَ الحَرام / شکم هایتان از حرام پر شده )

 بیائیم حسینی باشیم و حسینی بمانیم. طعام تن را از حرام برنگیریم. چشمان خویش را با نگاه های حرام آلوده و مسموم نکنیم تا توفیق گریه برای حسین ـ علیه السلام ـ، بهترین خلق خدا از ما سلب نشود.                

                                                                        اللهم الرزقنا شفاعة الحسین یوم الورود