شورِ شیرین

روزی بیاید که بیایی و قلب همه عالم بربایی؛ با قدوم محمدی خویش ، ولایت علوی گونه ات را بر عالم امکان ظاهر نمایی و چون مادرت فاطمه ـ سلام الله علیها ـ به محراب عشق پا گذاری و چنان عبادتِ حضرتش را نمایان نمایی که از معبَدت نور رخشان به عالم رسانی . . .

صاحب زمانا !

جمعه ها طبع من احساس تغزل دارد

ناخـــود آگاه به سمت تو تــمایل دارد

آقای من ، ذرات عالمِ امکان لحظه لحظه را چون شمارشِ نفَسِ خویش  شماره می کنند تا زمان نشاط و سپیدی صبحدم فرا رسد؛ و آنگاه است که تو می آیی؛

می آیی ، ولی غرقِ غم می آیی

ولی ، با دلی پر زماتــــم می آیی  

 ولی ، با درونی پرشرر

ولی  . . . .

ختم کلامم بود این آقا جان:

هیچ سنگی نشود سنگ صبورت، تنها

تکیه بر کعبه بـــــزن، کعبه تـــحمل دارد