شورِ شیرین

یک: چرا حسین؟

جبرئیل امین نازل شد و به پیامبر گفت: حضرت حقتعالی به تو سلام می‌رساند و می‌فرماید که چون على ـ علیه السّلام ـ نسبت به تو به منزله هارون است نسبت به موسى ـ علیه السّلام ـ (هارون جانشین حضرت موسی ـ علهما السلام ـ بود) پس این فرزند متولد شده را به اسم پسر کوچک هارون که شُبَیر است نامگذاری کن و چون زبان تو عربى است او را حسین صدا بزن.¹

دو: اولین کرامت

درخشش عالم هستی را مبهوت خودش کرد. در ابتدا نوری از انوار عالم‌گیرش به بال شکسته شده‌ی ملکی رسید. فطرس² پرواز کنان به سمت آسمان ندا می‌کرد: کیست مثل من؟! حال آنکه من آزاد شده حسین بن علىّ و فاطمه و محمّدم.³

سه: مرجانِ دریای ولایت

همیشه تابنده و چشمگیـر بوده و خواهد بود. کشتی نجات هست و چراغ هدایت. کسی که حسین ـ‌علیه السلام ـ را حقیقتاً در وجود خودش داشته باشد هدایتش تضمینی‌ست. علاوه بر آن مثل مولایش نورافکنـی می‌کند. به همه می‌فهماند من بنـده‌ی کوی حسین ـ علیه السلام ـ بودم که این چنین آبرو گرفتم. خداوند در قرآن زیبایی وجود پر برکت حسین ـ علیه السلام ـ را به مرجان تعبیر می‌کنـد. آنجا که می‌فرماید: از آن دو دریا مروارید و مرجان بیرون آید. ⁴ امام صادق ـ علیه السلام ـ در تفسیر این آیه شریفه فرموده‌اند: آن دو دریا جدم علی ـ علیه السلام ـ و ماردم فاطمه ـ سلام الله علیها ـ هستنـد. مروارید امام حسن ـ علیه السلام ـ و مرجان امام حسین ـ علیه السلام ـ است.⁵دریای ولایت زیبایی‌اش با وجود این مرجان چندین برابر شد؛ چون همانطور که مرجان در عمق دریا و اقیانوس بوده و شگفتی‌های زیادی را به نمایش می‌گذارد، وجود مبارک امام حسین ـ علیه السلام ـ هم از عمق دو دریای مملو از معرفت و حقانیت و همچنین صاحب تمام صفات و کمالات عبودیت و انسانیت متجـلی و متخلق شد.