شورِ شیرین

دگر بار محرم آمد . . .

نوای حیَّ علی العزاء فی ماتم الحسین ـ علیه السلام ـ مظلوم کربلا در عالم امکان طنین انداز شد. اگر اهل زمین محرم و صفری را برای حسین ـ علیه السلام ـ تباکی می کنند، اهل افلاک و سماواتیان هرروزشان بوی محرم و صفر می دهد و اوقات خویش را به عزاداری بر حسین ـ علیه السلام ـ سپری می کنند. هر روز برای دردانه ی حضرت رسول ـ صلی الله علیه و آله ـ ، میوه ی قلب زهرای بتول ـ سلام الله علیها ـ و جگر گوشه یَعسوبُ المؤمنون حضرت علی ـ علیه السلام ـ (فرمانده و امیر ایمان آوردگان) بر سر و سینه می زنند.

این حسیــن کیست که عالــم همه دیـوانه اوست

این چه شمعی است که جانها همه پروانه اوست

براستی چرا حسین ـ علیه السلام ـ این گونه عزیز است ؟ برگی مختصر از اوراق پربهای این عزت چنین است : حسین ـ علیه السلام ـ برای احیایِ سنتِ فراموش شده ی جد اطهر خویش تمام هستی اش را بر کف گرفت و فدا کرد. حسین ـ علیه السلام ـ برای سرکوب منحرفان و مستکبرانِ به ظاهر مسلمان از هیچ حرکتی فرو ننشست؛ چرا که دین خدا آن گونه که شایسته اش بود به مردم عرضه نمی شد. حلال خدا را حرام و حرامش را به حلال تبدیل کرده بودند.

حسین ـ علیه السلام ـ برخاست تا فلب های دنیا طلبانه ی مملوِ از حرام را آگاه کند که اگر هر کجای عالَم در هر زمانی سلطان ظالمی تکیه بر اریکه ی قدرت نهاد و طبقِ نفسِ شیطانی خویش حکمرانی کرد مستحق عذاب الهی است. از همین رو با اهل و عیال ، کوچک و بزرگ و درون و برون خود علیه استبداد قیام کرد؛ تا آنجا که فرمودند:

إن کان دینُ محمد لم یستقم إلا بقتلی فیا سیوف خُذینی (اگر دین محمد پایدار نمی ماند مگر به قتل من پس ای شمشیرها مرا دریابید)

آیا حکمرانیِ سلطان فقط بر بلادی از بلاد های زمین صدق می کند ؟ خیر !!!

هر شخص بسان سلطانی بر وجود خویش است. باید آنسان بر مُلک دل حاکمیت کند که از هر گوشه و کنار آن نهال های عمل به فرامین حضرت حق و محبت ، مودت و تمسک به حضرات آل الله ـ علیهم السلام ـ به ثمر نشیند.

آری؛ بیداری قلوب که توسط حسین ـ علیه السلام ـ صورت گرفت مختص به زمان خویش نبوده و تنها در کربلا ثمر بخش نیست. بلکه به هر زمان و مکان تعلق می گیرد.

. . . و این است معنای گوهرافشانی حضرت رسول الله ـ صلی الله علیه و آله ـ که می فرمایند : إنّ الحسینَ مصباحُ الهدی و سفینةُ النجاة (براستی حسین چراغ هدایت و کشتی نجات است). آری؛ حسین ـ علیه السلام ـ همواره راه نجات و چراغ هدایت بوده و خواهد بود.

بی دلیل نیست که حضرت صادق آل محمد ـ علیه السلام ـ در عظمت مصیبت حسین ـ علیه السلام ـ لب به سخن می گشایند و می فرمایند: إنّ لِقتل الحسین حرارة فی قلوب المؤمنین (لن) لاتبرد أبداً (براستی به خاطر کشته شدن حسین حرارتی در قلوب مؤمنین است که تا ابد سرد نمی شود )؛ چرا که حسین ـ علیه السلام ـ، استثنای عالم وجود را مظلومانه به شهادت رساندند.

آری؛ حسین ـ علیه السلام ـ را که برای احیای امر به معروف و نهی از منکر ، برای بیان نپذیرفتن بیعت ظالم و  . . . قیام کرده بود در مقابل دیدگان اهل حرم مورد جسارت قرار دادند.

. . .  و درد همین است که اسلام محض را به بهانه ی قیام علیه خلیفه ی وقت که از اقامه ی ظلم و ستمی علیه اسلام و اسلامیان دریغ نکرده بود مظلومانه شهید کردند.

                                                                           لعنت الله علی القوم الظالمین